سلاح در مکتب اسلام شخصیت دارد. سلاحی که بیش از توانمندسازی مسلمان مبارز، مسئولیتی سنگین بر دوش او می‌گذارد. مسئولیتی که تعیین کننده خود حقیقی اوست. سلاح در دست مسلمان پیش از آموختن هدف، می‌بایست مظلوم را درک کند. سلاحی که شخصیت دارد، پیش از شلیک، شلیک نکردن را می‌آموزد.
در مستند رسام، داوود مرادیان سعی دارد تا با شخصیت بخشیدن به سلاح و تشریح آنانی که سلاح بر دست دارند به مانند تیر رسام، خط آتش را مشخص و حدود را تعیین کند. داوود مرادیان از جمله مستندسازهایی است که به خوبی سوژه را درک و از زیاده‌گویی پرهیز می‌کند. در رسام نیز وی به خوبی توانسته از روایت روند پیشرفت صنعت دفاعی کشور سخن بگوید.
مستند از روایت تیتروار و سطحی پرهیز کرده است. در «رسام» سعی بر آن است که با توضیح چالش‌های موجود در کشور و تهدیداتی که روز به روز بیشتر می‌شود ابتدا نیاز به تقویت حوزه دفاعی را تبیین کند سپس در ادامه نیز با پرداخت صحیح، روند رسیدن به توان امروزی ایران را در این حوزه مشخص کرده و تصویری جامع را به مخاطب از میزان توان دفاعی کشور نشان دهد.
اغلب آثار داوود مرادیان، روایت محور است و رسام هم این ویژگی را دارد. سازند اثر چه در استفاده از تصاویر آرشیوی و چه در تدوین سعی دارد روایت خود را تقویت کند و در میان زیاده‌گویی‌ها و یا تعجیل‌های بی مورد اسیر نشده است .همین اتفاق مستند را به اثری جذاب و با کیفیت بدل کرده است.
دیگر نقطه قوت اثر، چند قسمتی بودن آن است که با در اختیار داشتن زمان بیشتر توانسته به خوبی تمامی زوایای صنعت دفاعی کشور را پوشش دهد و خود را به یک سند تصویری تبدیل کند. سندی که پایان آن در آینده‌ای نزدیک، شروع یک روایت پیشرفت دیگر خواهد بود.
این روز ها که مجریان و حامیان سیاست‌های التماسی و به اصطلاح غرب‌زده، از کنار هم قرار دادن عکس اسکنانس یک دلاری و اسکناس هزارتومانی آنقدر به عقب بازگشته‌اند که به دوران قطعنامه ترکمنچای رسیده‌اند تماشای این تور دفاعی برای آشنا شدن با توانمندی‌های امروز در صنعت دفاعی خالی از لطف نیست. توانمندی‌هایی که فاصله تهران تا تل‌آویو را به 400 ثانیه کاهش داده است.
کلیه حقوق برای عماریار محفوظ است.