به گزارش راه نوشت، حامد جعفری تهیه کننده پویانمایی های موفقی همچون شاهزاده روم و فیلشاه، درباره صنعت انیمیشن سازی و فراز و نشیب های آن در ایران به گفت و گو پرداخت.
حامد جعفری گفت:«وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، در کشورمان پویانمایی هم مثل بسیاری از حوزه‌های دیگر، مسیر بسیار پرفرازونشیبی را از آغاز تا امروز طی کرده است. یعنی اگر تلاش‌هایی که اسفندیار احمدیه از سال 1335 درکنار جعفر تجارتچی، پرویز اصانلو، نصرت‌اله کریمی، پترس پالیان و اسدالله کفافی برای انیمیشن ایران شروع کرد، آغاز نمی‌شد و اولین انیمیشن در اداره هنرهای زیبا ساخته نمی‌شد یا بعدها کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به فکر ساخت انیمیشن نمی‌افتاد و انیمیشن نمی‌ساخت یا باز بعدترها طی دهه60 که کامپیوتر تازه وارد ایران شده بود، تلاشی برای استفاده از این ابزار برای ساخت پویانمایی های امروزی صورت نمی‌گرفت یا اگر دوست و برادرم محمد ابوالحسنی برای اولین اکران انیمیشن در سینماهای کشور تلاش نمی‌کرد و از جان مایه نمی‌گذاشت، شاید ایران هم امروز مثل بسیاری از کشورهای دیگر، چیزی به نام سینمای انیمیشن نداشت.»
ساخت انیمیشن متکی به یک فرد نیست
وی ادامه داد:«بارها گفته شده که انیمیشن برخلاف بقیه آثار و گونه‌های بصری، متکی به یک فرد یا تألیف ذهن یک شخص نیست و تولید آن جمعی، استودیومحور و کمپانی‌محور است (در تلویزیون‌ها تهیه‌کنندگان، مولف و محور ساخت آثار هستند و در سینمای رئال، کارگردانان مولف و محور ساخت آثارند؛ اما در سینمای انیمیشن کمپانی‌ها مولف بوده و محور ساخت آثار به‌شمار می‌روند.)اما این را هم باید اضافه کرد که اشخاص زیادی درطول شصت و چندسال گذشته برای امروز ما زحمت کشیده‌اند و قدم‌به‌قدم و آجربه‌آجر روی هم گذاشته‌اند تا به پشتوانه تلاش، کوشش و بعضا ازخودگذشتگی آنها، سینمای انیمیشن در ایران تا اینجا پیش بیاید. پس باید بدانیم انیمیشن از این حیث مرهون تک‌تک این افراد است، حتی اگر نامی از آنها در ذهن‌هایمان باقی نمانده باشد.»
استقبال برای ساخت پویانمایی در جوانان
جعفری همچنین متذکر شد:«درنتیجه تلاش‌ها و زحماتی که ذکر شد، در سال‌های اخیر به لطف «شکل‌گیری استودیوهای انیمیشن‌سازی»، «افزایش تلاش بخش خصوصی برای ساخت انیمیشن در کشور»، «رشد و توسعه زیرساخت‌های فناوری» و «پیشرفت‌های خوبی که به‌لحاظ تکنیکی و فنی در سینمای انیمیشن در دو دهه اخیر شکل گرفته»، اقبال جوانان و نوجوانان نیز به یادگیری و استفاده از ابزارهای ساخت انیمیشن به‌طور چشمگیری بیشتر شده است. یعنی درمقایسه با ده، پانزده سال قبل‌تر و برپایه تسلطی که نسل‌های جدید بر حوزه‌های فناورانه یافته‌اند، استقبال جوانان و نوجوانان برای ساخت پویانمایی به‌طور فزاینده‌ای درحال رشد است.»
وی ادامه داد:«این مسیر رشد وقتی از رهگذر استودیوها و ساخت آثار حرفه‌ای عبور کرده و می‌کند، منجربه تربیت اعجوبه‌هایی شده که در هم‌افزایی‌های کار جمعی، کارهایی می‌کنند که تا همین چندسال پیش هم، کمتر باورمان می‌شد یک روز به چنین حدی از توانمندی دست یابیم.»
مشکلات ساخت انیمیشن در ایران
جعفری گفت:«اما متاسفانه به‌دلیل آنکه اکوسیستم انیمیشن کشور با مشکلات و اختلالاتی همچون: «فقدان برنامه‌ریزی و سیاستگذاری مشخص و مدون»، «نبود نهاد متولی و تصمیم‌گیر»، «عدم تخصیص متناسب و صحیح منابع مالی درجهت رشد و شکوفایی این هنر-صنعت»، «اختصاص منابع نامتعارف به اشخاص خاص و مجموعه‌های خصولتی (که با منابع عمومی جولان داده و علی‌رغم آنکه بارها تجربه‌های ناموفقی را ایجاد کرده و به جامعه انیمیشن لطمه‌های مختلفی زده‌اند، اما همچنان به ارتزاق از بیت‌المال مشغولند)»، «بی‌توجهی به هنرمندان عرصه پویانمایی و آثارشان و عدم اختصاص حمایت‌های معمول به ایشان» و… مواجه است، لذا همه و همه منجر به آن شده که هنرمندان نجیب انیمیشن‌ساز درمجموع این‌طور احساس کنند که کشورشان برای آنها برنامه‌ای ندارد.»
او درباره تولید محتواهای غیر ایرانی هم توضیح داد:«پس شاید طبیعی باشد که با بروز برخی ناهنجاری‌های اقتصادی همچون کاهش شدید ارزش پول ملی در سال‌های اخیر، بعضا به این سمت سوق پیدا کنند تا قید ساخت آثار وطنی (با همه زمینه‌هایی که برای خلق اثر و شکوفایی خلاقیت، نوآوری، ایده‌پردازی و غیره برایشان ایجاد می‌کند) را بزنند و ظرفیت و توان خودشان را دراختیار تولید محتوای غیرایرانی بگذارند.»
منبع: فرهیختگان
کلیه حقوق برای عماریار محفوظ است.