به گزارش راهنوشت، اولین کاروان راهیان نور متشکل از خانواده شهدا و رزمندگان در سال ۱۳۷۶ شکل گرفت و بعدها در سفر رهبری به مناطق جنگی و تشکیل سازمان راهیان نور این حرکت فرهنگی شکل منسجمتری یافت.
قطعا تشکیل این سازمان میتوانست سر منشأ بسیاری از ایدههای نو و روایت های بدیع و ماندگار در حوزه دفاع مقدس باشد و حتی دستمایه تولید آثار سینمایی منحصر بفردی شود که ظاهرا این امور مغفول مانده اند.
اما در این ميان شاید عملکرد هنرمندان عکاس نسبت به سینماگران قابل توجه و چشمگیرتر بوده است؛ سینماگرانی که اگر به سوژه راهیان نور ورود میکردند باعث آفرینش آثار قابل توجهی در این ژانر می شدند.
البته هدف گذاری سازمان مربوطه نیز بی تاثیر نبوده و نیست. سازمانی که با سرمایهگذاری و تربیت نیروی انسانی متخصص در طولانی مدت می توانست منشأ اثر باشد.
از حضور مردم در کاروانهای راهیان نور و اتفاق های مسیر پیش رو، می توان به عنوان منبع عظیم و بی بدیل فرهنگی برای یادآوری بزنگاه های تاریخی یاد کرد، نوعی حرکت فرهنگی هدفمند. لکن در انتقال چنین رویدادهایی که جزء مفاهیم اعتقادی و انقلابی ایرانیها محسوب می شود جای خالی هنر سینما بسیار مشهود است .
با نگاهی به سابقه آثار در این باره شاید تنها به تعداد محدودی فیلم برسیم؛ فیلم های داستانی یا مستندهایی که قابل استناد باشند.
سوال اینجاست که چرا با وجود سازمانی با این برنامهریزی دقیق برای برگزاری اردویهای هرساله، دیگر شاهد گرایش فيلمسازان به خلق آثار ماندگاری چون فیلمهای سینمایی «سفر به چزابه» یا «هیوا» (آثار کارگردان فقید رسول ملاقلی پور) نیستیم؟ آثاری که مخاطب را درگیر چرایی دوران دفاع مقدس میکرد و مخاطب را به بازدید از مناطق عملیاتی آن میبرد.
دو مستند که به تازگی آنها را در سایت عماریار دیدهام نمونههای دیگری از آثار خوب برای این موضوع بودند. دو مستند از دو مستندساز جوان که دغدغه تاریخی خود را با نگاههایی متفاوت و زاویه دید به روز به تصویر کشیدهاند؛ مستند «والفجر» به کارگردانی سید مجتبی خیام الحسینی و «خاک منتظر» اثر محمد حبیبی منصور.
«والفجر» که روایتی از یک اردوی دانش آموزی است حال و هوای جوانانی را روایت می کند که شناختشان از جنگ تنها بر پایه روایتهاست و مشاهده سرزمینهای جنگ میتواند تاثیر فکری بنیادین ایجاد کند.
«خاک منتظر» نگاه حرفهایتری به سوژه دارد. داشتن گفتار متن قوی، بهره گیری از تصاویر گرافیکی و پشتوانه تحقیقی مناسب بر جذابیت کار افزوده و کارگردان توانسته کار منسجم تری ارائه کند.
کلام آخر اینکه اگر قرار است اثری تاثیرگذار و ماندگار برای راهیان نور تولید شود نگاهی آمیخته با هنر انقلابی بار دیگر باید پای کار بیاید.
نویسنده: اعظم وایانی