چند سالی است که یک واژه ی جذاب و پرحاشیه به دایره لغات مردم ایران اضافه شده است و باعث ایجاد یک جریان و فرهنگ غلط در جامعه شده است.
حتی اگر از واژه «سلبریتی» به عنوان یکی از دلایل انحراف فرهنگی نام ببریم سخنی به گزاف نگفته ایم. واژه ای که متاسفانه مثل بیشتر واژه ها و جریانات دیگر قبل از اینکه فرهنگ استفاده از آن را یاد بگیریم و بلد باشیم سر از زندگی هنرمندان و مردم ما درآورده و در حال رشد کاذب و قدرت نمایی ست.
موضوعی که از آن سخن میگوییم واژه ی “سلبریتی” است.
واژه ای که بیشتر به افراد برجسته و مشهور در زمینه ی هنری مثل موسیقی و سینما اطلاق می شود. فیلم تروکاژ نگاهی به سلبریتی ها از زاویه ای دارد که شاید از دید خیلی از عوام مردم پنهان مانده است و به خوبی توانسته برخی از این فرهنگ سازی های غلط توسط سلبریتی ها را به تصویر بکشد. سلبریتی به واقع هر آنچه که می نمایاند نیست و این بزرگترین معظل و مشکل در شناخت آنهاست.
در فیلم تروکاژ بعضی از اهداف و خواسته های سلبریتی های وطنی را که حاضرند برای رسیدن به اهدافشان همه 80 میلیون مردم ایران را قربانی و فدا کنند را بیان میکند. چگونه می شود که بازیگری که در این کشور متولد شده و در این نظام و مملکت رشد کرده و اسم و رسمی برای خود دست و پا کرده ناگهان به همه ی گذشته و رگ و ریشه خود پشت میکند و راه به ترکستان را انتخاب میکند.
چگونه بازیگری که خودش اهل جنوب کشور است و دیده که جوانان این مرز و بوم که در زمان خود خیلی هم از ایشان خوش تیپ تر و خوشگل تر و سلبریتی تر و با خانواده تر بوده اند بخاطر حفظ ناموس همین عزیزان دست از جان خود کشیده اند ولی الان آقای بازیگر میگوید که بخاطر لبخند فرزند خودش حاضر است 80 میلیون ایرانی نباشند و پسرمحترمشان خم به ابرو نیاورد.
در فیلم بخوبی به موضوع اقامت و گرفتن گرین کارت توسط بازیگران اشاره شده است و نکات درست و بجایی از نوع رفتارهای متناقض این دوستان بظاهر دغدغه مند بیان شده است. نوع رفتار حکومت و دستگاه های نظارتی هم در نوع خود جالب است که میتوانست بیشتر مورد پردازش قرار بگیرد. اینکه قانون برای همه قانون است و اینکه سلبریتی نمیتواند هر کاری که دلش میخواهد بکند و بگوید بهای جریمه اش را میدهم یعنی اینکه سنگ روی سنگ بند نخواهد شد.
موضوع معافیت از مالکیت متاسفانه فعلا هم پابرجاست در صورتی که در تمام دنیا همه ی بازیگران و ورزشکاران از برد پیت و تام کروز گرفته تا مسی و رونالدو باید مالیات پرداخت کنند ولی در ایران از مختارسائقی و اصغر سمسارزاده گرفته تا گلزار و مدیری از دادن مالیات درآمد هنگفت خود معاف هستند. پول هایی که معلوم نیست از کجا میاد و بکجا میرود و هنوز هیچ نهاد نظارتی دقیق و منظمی نتوانسته سر و سامان اساسی به این اوضاع بدهد. در تروکاژ اشاره ی کوچکی هم به بحث پولشویی میشود که میتوانست بیشتر باشد و اطلاعات بیشتری به بیننده داده شود.
موضوع دیگری که شاید میتوانست بیشتر مورد بحث واقع شود و خیلی به آن اشاره نشد رفتارهای متناقض و چندگانه سلبریتی های به چالش ها و مشکلات جامعه است. مثلا چرا اعدام برای بعضی های بد است و باید از هشتگ اعدام نکنید استفاده شود ولی برای برخی دیگر اعدام جزو واجبات است و صدای کسی در نمی آید.
چرا از دختری که در شب شهادت اهل بیت جلوی مسجد میرقصد حمایت میشود ولی از جوانان مرزبانی که یک شبه 15 نفر از آنها قتل عام میشود سخنی و حرفی بیان نمی شود. برای دوست عزیز ارازل که در ملا عام جان انسانی را گرفته تا دلتان بخواهد کپین و چالش درست میکنند تا اعدام نشود ولی برای محسن فخری زاده که به آن شکل ناجوانمردانه ترور میشود دریغ از یک استوری خشک و خالی .
چرا قاتل طلبه باید بخشیده شود ولی دزد موبایل دختر آقای بازیگر اعدام. چرا اعدام برای زم بد است ولی کشته شدن هم وطن در خاک بیگانه خوب و خیلی چراهای دیگر بی جواب.
متاسفانه و خیلی متاسفانه تمام اینها درد است و اگر به طور قاطع به آن رسیدگی نشود در آینده مشکلات بیشتر و جبران ناپذیری برا کشور ایجاد خواهد کرد. باید با وطن فروشی که در صدا و سیمای این مملکت بالا و پاین میپرد و میلیاردی دستمزد میگیرد و میگوید مردم ایران ما خیلی باحالیم و خیلی خوبیم و …
اما برای به دنیا آمدن فرزندش سر از کانادا در میاورد محدودیت اجیاد کرد باید برخورد کرد باید قانون مشخص کرد. در واقع تروکاژی که ما از هالیوود و بالییود و … میبینیم واقعا آن چیزی نیست که بظاهر هستن و پشت پرده همانطور که در فیلم هم گفته میشود قوانین سفت و سخت و محکم و لازم الجرای خود را دارند که سرپیچی از آنها برایشان گران تمام میشود ولی در ایران ظاهرا هرچه زشت تر ناز و اداش بیشتر.
موضوع دیگری که در فیلم اشاره کوتاهی به آن شده موضوع اطلاعات عمومی و تحصیلات بازیگران و سلبریتی هاست که باید خیلی بیشتر به آن پرداخت، حالا نه در این فیلم بلکه در فیلم های اینچنینی. بازیگری که ادعایش زمین و زمان را به هم میریزد اما دریغ از شناخت یک کارگردان معروف یا یک شخصیت برجسته ی بین المللی و یا بازیگری که چهار خط نمیتواند بی غلط بنویسد و دو جمله نمیتواند صحبت کند نباید این همه بال و پر داشته باشد. چه کسی این بال و پر را به او میدهد چه کسی باعث میشود که اون فکر کند هر آنچه که او میگوید درست است.
فیلم تروکاژ در مدت زمان کوتاهی اشاره های درست و مستقیم و غیرمستقیمی به بیشتر موضوعات سلبریتی ها دارد که دیدن آن خالی از لطف نیست البته ایکاش شرایطی مهیا باشد که بیشتر مردم بتوانند این مستند را ببینند و بدانند که سر گوری که در حال گریه کردن هستند جنازه ای نیست. باید بدانند علت رفتارها، استوری ها ، پستهای این بظاهر هنرمندان مردمی چیست. باید بدانند که نمک خوردن و نمک شکستن کار غلطی ست و دیر یا زود آن روی سکه هم نمایان خواهد شد گرچه تجربه ثابت کرده که نظر و احساس مردم کمتریت ارزش را برای این سلبریتی های وطن فروش دارد. و باید فکری کرد و راه ساخت و چاره ای اندیشید تا بیش از این مار در آستین پرورش نداد که روزی این بچه مارها تبدیل به افعی هایی میشوند که رام کردنشان کار هرکسی نیست .
نویسنده : رامین جهانی
کلیه حقوق برای عماریار محفوظ است.
عاااالی بود…. حرف دل خیلی ها بود… واقعا خدا قوت و سپاس از شما ?? ? ? ? ? ? ?