به گزارش راهنوشت، فیلم از آن فیلمهایی است که حرفش را با لکنت میزند حتی جرات پایانبندی درست و حسابی ندارد.
علفزار از فیلمنامه بسیار ضربه خورده و پس از یک شروع نسبتا خوشریتم، هر چه منتظر میمانیم فیلم جلو نمیرود. با یک دغدغه اجتماعی وارد گود میشود اما توانایی بسط و گسترش آن را ندارد و در حد ژست فیلمسازِ دغدغهمند باقی میماند.
قصههای فرعی هم چندان به کمک کار نمیآیند و بیشتر در حد یک خبر روزنامه کارکرد دارند.
شخصیت پردازیها به جز سارا بهرامی هیچ کدام درست و حسابی از آب در نمیآیند و پژمان جمشیدیاش در کار نچسب است.
سینما، آیینه جامعه نیست.