به گزارش سایت راه‌نوشت، در سلسه مطالب حکمت هنر قرار است تا به بازخوانی سخنان بزرگان درباره هنر بپردازیم.
حجت‌الاسلام علیرضا پناهیان:
«بنده فکر می‌کنم یک فیلمنامه‌نویس و کارگردان می‌خواهد از منظر خدا به زندگی انسان‌ها نگاه کند و مانند او که تقدیر کنندۀ زندگی انسان است و از بالا شاهد نحوۀ رفتار بندگان خود است، خالق شخصیت‌ها و حوادث باشد. این نه تنها بد نیست بلکه بسیار هم خوب است. ما که بندۀ خدای خالق هستیم دوست داریم مانند او خلاقیت داشته باشیم و تا آنجا که می‌توانیم از منظر او عالم را ببینیم. پس جایگاه یک سینماگر، جایگاه ارزشمندی است. سینماگرها هم معمولاً آدم‌هایی هوشمند و چندجانبه‌نگری هستند.
یک سینماگر حتی اگر بخواهد یک شاهد و روایت‌گر صرف باشد هم، باید برود «فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِیکٍ مُّقْتَدِرٍ» و از آنجا همه چیز را ببیند و روایت کند. هر چه از این مقام پایین‌تر بیاید کارش سطحی‌تر و ناماندگارتر خواهد شد.
این شأن یک سینماگر است. پس باید حکیم باشد و یا لااقل کمی از اسرار و قواعد عالم خبر داشته باشد. اساسا هنرمندی حکمت می‌طلبد و در سینما بیشتر از هر هنر دیگری نیاز به حکمت و ژرف‌اندیشی هست. ارزش حکمت هم بیشتر از علم است، لذا هر عالمی حکیم نمی‌شود و از هر عالمی هم در سینما نمی‌شود استفاده کرد. همۀ آن‌ها هم که موفق بوده‌اند در حد خود از این حکمت برخوردار بوده‌اند.
نگاه ابتدایی من به سینماگر این است که او را جزو بزرگ‌ترهای جامعه می‌دانم. حالا اگر کسی نخواهد سقف این جایگاه را پر کند و یا این جایگاه را در سطح امرار معاش خود تنزل دهد، خود داند.»
*مصاحبه با آقای حسین معززی‌نیا- مجله همشهری ۲۴- تاریخ ۱۵/۱۱/۸۹
کلیه حقوق برای عماریار محفوظ است.