به گزارش راه‌نوشت، کارگردان خوش‌سفر ایرانی، محسن اسلام‌زاده همراه با کاروانی، به دنبال صلح راهی دمشق می‌شود. کاروانی مشتمل بر مادر اِگنس، مادرِ صلیبی از لبنان و دوستان صلح‌طلبش با نژاد، رنگ و مذاهب مختلف از کشورهای انگلیس، کانادا، آلمان، استرالیا، پاکستان، هندوستان و ایران.
مادر اگنس و دوستانش معتقد به وجود سانسور رسانهای در انتقال اخبارِ حوادثِ سوریه بودند. بنابراین از اصحاب رسانه دعوت کردند تا با حضور در میدان، مشاهدات خود را به افکار عمومی منتقل کنند.
اولین حرکت این گروه برای مقابله با این بی عدالتی خبری، حضور همگی در تهران و رسانهای کردن خبرِ حرکت بین المللی زائران صلح سوریه به سمت دمشق در یک کنفراس خبری بود.
حرکت این کاروان به سمت سوریه دست‌مایه ساخت مستندی با نام «به دنبال صلح» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی محسن اسلام‌زاده می‌شود. مسئولیت روایت این سفر، در مستند 45 دقیقه‌ایِ «به دنبال صلح»، بر عهده‌ی مادر اگنس است.
در این سفر اگنس مانند مادری آگاه هر بار به گونه‌ای در تلاش است تا صلح را بین طرفین دعوا برقرار و طرف آسیب دیده را دعوت به صبر کند.
رسانه؛ در خدمت آتش یا صلح
هم‌چنین اعتقاد او و دوستانش این است که رسانه‌ها نقش تأثیرگذاری در تامین صلح دارند. بنابراین ردپای آن‌ها را در جنگ سوریه جستجو می‌کنند و از جنگی رسانهای پرده برمی‌دارند، جنگ میان رسانه‌های جنگ طلب و صلح‌طلب.
او از جعلی بودن تصاویری سخن به میان می‌آورد که سوریه را متهم به استفاده از سلاح‌های شیمیایی، کشتن کودکان و ایجاد گورهای دسته جمعی کرده است.
تعهد در قبال سرنوشت انسان‌ها، شخصیت‌های بین‌المللی معروفی را به این کاروان پیوند زده است که هر کدام می‌توانند سوژه یک مستند با محوریت صلح باشند.
ماریا مگوایر برنده صلح نوبل، علی رغم شهرتش، با حضوری گرم و بی‌ادعا در میان کاروان این مستند به تصویر کشیده شده است. حضوری که این پیام را منتقل می‌کند: رسانه‌ها می‌توانند تمام خانواده بشری را به انسانیت دعوت کرده و به مردم صلح را هدیه کنند.
هم‌چنین اسلام‌زاده ما را با یک بوکس‌باز رنگین‌پوست نیجریه‌ای آشنا می‌کند که بوکس را «برای صلح» می‌خواهد، با نویسنده‌ای آشنا می‌کند که قلم را «برای صلح» به رقص درمی‌آورد و با هنرمندی که معتقد است هنر طبق رسالتش باید در خدمت صلح باشد و کمترین کارش کاستن از آلام کودکان قربانی جنگ به وسیله برقراری صلح است.
در این کاروان هم‌چنین فرهیختگان و هنرمندانی برجسته از ایران همچون حجت‌الاسلام محمدرضا زائری، فرشته روح‌افزا، محمد مرندی، رضا امیرخانی، ابوالقاسم طالبی و بهروز افخمی حضور دارند و انتظار می‌رود فعالیت آن‌ها پررنگ‌تر از آن چیزی باشد که مستند به نمایش گذاشته است.
مستند بر وجوه اشتراک بین ادیان نیز مهر تأیید می‌زند. حضور مادر اگنس، اسمیت کشیش اهل استرالیا، بزرگان اهل سنت و حجت‌الاسلام محمدرضا زائری در مستند بیانگر این نکته است که تمرکز بر روحیه‌ی همدلی، همزیستی و وحدت پل دوستی بین عالمان ادیان است.
رسانه‌ی «به دنبال صلح»
جمع همه‌ی این قاب‌ها یعنی انسان‌ها دست در دست هم به سوی مردم سوریه می‌روند تا برای آن‌ها صلح به ارمغان آورند.
از وجوه مثبت این مستند نمایش پربار و جذاب حضور مردمی و بشردوستانه ایران در بحران‌های بین‌المللی است. از این جهت که رسانه‌های دشمن همواره سعی در نمایش تصویری منفی از ما دارند.
هم‌چنین این حرکت‌ها نگرش مشترک بین فعالین و جوانان کشورهای اسلامی را با رویکرد امت واحده تقویت می‌کند.
البته مخاطب در انتهای مستند انتظار دارد سرنوشت و تصمیم هر یک از اعضای کاروان را پس از بازگشت از این سفر بداند که برای مخاطب مجهول باقی ماند. این مستند می‌توانست پربارتر و جذاب تر از هر رسانهای این حرکت را مخابره کند.
بازتاب رسانهای چنین حرکت‌هایی نیز می‌تواند از این جهت مهم باشد که رسانه به مثابۀ قلبی تپنده، بشریت را در اکناف و اطراف عالم با هم ارتباط می‌دهد و تصمیم اوست که از یک تصویر واحد، پیام‌های «خشونت‌آمیز» مخابره کند یا پیام‌های «صلح‌آمیز».
اگر رسانه ها در جهت خشونت طلبی فعالیت نمایند موجب تخریب جامعه و اذهان مردم خواهند شد؛ اما اگر در جهت صلح‌طلبی فعالیت نمایند اذهان مردم را به سمت همزیستی مسالمت‌آمیز و به دور از خشونت‌گرایی سوق خواهند داد.
نویسنده: نفیسه جزینی
کلیه حقوق برای عماریار محفوظ است.