به گزارش سایت راهنوشت؛ «بچههای زمین خاکی» روایتگر یک رؤیا در ذهن عدهای از کودکان حاشیه شهر تهران است که تعبیر میشود.
میکائیل دیانی در اثری که تماشای آن به اندازه یک قسمت از سریالهای شبانه زمان میبرد، آرزوی کودکانی که در تب و تاب کورههای آجرپزی میسوزد را به واقعیت مبدل کرده است.
«بچههای زمین خاکی» که بیشتر با هدف معرفی مؤسسه همیاری به نمایش درآمده است، کورسوی امیدیست برای همه آنان که دغدغه نجات کودکان کار را در سر می پرورانند.
روایتگر این اثر نیمه بلند، در قالب دیالوگهای پراکنده، با علم به اینکه کاری از دست وکیل و وزیر برای مردمانی در حاشیه شهر تهران برنمی آید، قصد دارد راهکاری برای برونرفت از آسیبی به نام کودکان کار معرفی کند.
با وجود آنکه در این اثر جای خالی نام نویسنده به شدت احساس میشود، اما نمیتوان از گفتگوهایی که هر یک پیامی را می رسانند، غافل شد و آن را تحسین نکرد.
«بچه های زمین خاکی» را میتوان اثری سانسور نشده خواند که دنیای کودکانهی بازیکنان تیم همیاری را با همان درجه از خلوص که در واقعیت میتوان دید، به معرض نمایش گذاشته است.
اگر میخواهید به رؤیای کودکان کاری که فقر دست و پایشان را بسته است، جامه عمل بپوشانید، لاقل یک بار «بچههای زمین خاکی» را ببینید.
نویسنده: بهناز شریفی