به بهانه آغاز اکران آنلاین “دیدن این فیلم جرم است”: فراخوان “تبیین مردمی شاخص های سینمای منتقد امیدوار” / نظر شما درباره “دیدن این فیلم جرم است” چیست؟

مرزهای سینمای منتقد امیدوار با سینمای سیاه اعتراضی از نظر شما چیست؟
با توجه به این شاخص ها “دیدن این فیلم جرم است” به چه دلیلی در کدام طرف این مرزها قرار می گیرد؟

با سلام و احترام خدمت شما خوبان؛

در پاسخ به سؤال اول باید بگویم که سینمای منتقد امیدوار و سیاه اعتراضی بعد از روایت کردن معضلی در اجتماع، اخلاق، سیاست و…، آن‌جایی راهشان از هم جدا می‌شود که، سینمای منتقد امیدوار، با اینکه با غلتک از روی حس وطن دوستی، غیرت دینی و انسانیتت رد می‌شود ولی در نهایت با دادن راه حل، در جهت ایجاد، احیا یا تقویت “امید” دردِ یادآوری آن معضل را تسکین می‌دهد.

ولی سینمای سیاه اعتراضی تنها خشم بیننده را شعله ور کرده و در نهایت به سبب حبسِ حس قهر و تخریب در درون تماشاگر، امیدِ جانش را فلج کرده و در “نار” فرو می‌برد.
سینمای منتقد امیدوار، راه‌های تبدیل “نار” به “نور” را می‌تواند به خوبی به تصویر کشیده و همچنین می‌تواند شروع کننده‌ی جریان‌ها و پویش‌های عدالت‌خواهی باشد.

سؤال دوم را اینطور پاسخ می‌دهم:
اگرچه معتقدم اگر رهروی حقیقی امیرالمؤمنین (ع) هستیم باید به دور از حب و بغض شخصی، تصمیم سازی و تصمیم گیری کنیم و در این فیلم امیر نبایستی آن سیلی را به صورت آن مردکِ مست می‌زد ولی دیدن آن صحنه‌ها و اصرار پیرمردهای عبا و کت و شلوار پوشِ مزدورِ به اصطلاح مسئول(!) برای نجات آن مردکِ معتمد به نفس که اصرار داشت با نگاه، زبان بدن، کلام طعنه‌آمیز و راه رفتنش به امیر بقبولاند که بالاتر از بقیه است و به دلیل همین خود برتربینی، خود را شکست ناپذیر نشان می‌داد، عمیقاً قلبم را به درد آورد و من را به یاد فیلم‌های تاریخیِ قدیمی انداخت که افرادی غیر ایرانی، فارغ از قاره(!) و اسمشان به سبب بی عرضگیِ (نا)مردان سیاست کشور، جرأت تعرض به ایرانیان را به خود داده و ما نمی‌توانستیم از خودمان دفاع کرده یا احقاق حق کنیم!!!

انتظاری که از ابتدای فیلم از فرمانده‌ی امیر، نوه‌ی آیت الله احتشام، مأموران نیروی انتظامی، مأمورانِ مجهزِ(!) حفاظت اطلاعات و نمایندگان مجلس داشتیم، در انتها توسط عموی امیر و برادر شهید موسوی (صاحب اسم پایگاه) محقق شد.
به نظرم صدای سیلی‌ِ لحظه‌ی آخر سکانس آخر فیلم به آن مردکِ مستِ مصمم در القای بزن در رویی(!)، این فیلم را با همه‌ی دردش، در سمت سینمای منتقد امیدوار می‌تواند جای دهد.

#نقد_جرم

مرزهای سینمای منتقد امیدوار با سینمای سیاه اعتراضی از نظر شما چیست؟
با توجه به این شاخص ها “دیدن این فیلم جرم است” به چه دلیلی در کدام طرف این مرزها قرار می گیرد؟

با سلام و احترام خدمت شما خوبان؛

در پاسخ به سؤال اول باید بگویم که سینمای منتقد امیدوار و سیاه اعتراضی بعد از روایت کردن معضلی در اجتماع، اخلاق، سیاست و…، آن‌جایی راهشان از هم جدا می‌شود که، سینمای منتقد امیدوار، با اینکه با غلتک از روی حس وطن دوستی، غیرت دینی و انسانیتت رد می‌شود ولی در نهایت با دادن راه حل، در جهت ایجاد، احیا یا تقویت “امید” دردِ یادآوری آن معضل را تسکین می‌دهد.

ولی سینمای سیاه اعتراضی تنها خشم بیننده را شعله ور کرده و در نهایت به سبب حبسِ حس قهر و تخریب در درون تماشاگر، امیدِ جانش را فلج کرده و در “نار” فرو می‌برد.
سینمای منتقد امیدوار، راه‌های تبدیل “نار” به “نور” را می‌تواند به خوبی به تصویر کشیده و همچنین می‌تواند شروع کننده‌ی جریان‌ها و پویش‌های عدالت‌خواهی باشد.

سؤال دوم را اینطور پاسخ می‌دهم:
اگرچه معتقدم اگر رهروی حقیقی امیرالمؤمنین (ع) هستیم باید به دور از حب و بغض شخصی، تصمیم سازی و تصمیم گیری کنیم و امیر نبایستی آن سیلی را به صورت آن مردکِ مست می‌زد ولی دیدن آن صحنه‌ها و اصرار پیرمردهای عبا و کت و شلوار پوشِ مزدورِ به اصطلاح مسئول(!) برای نجات آن مردکِ معتمد به نفس که اصرار داشت با نگاه، زبان بدن، کلام طعنه‌آمیز و راه رفتنش به امیر بقبولاند که بالاتر از بقیه است و به دلیل همین خود برتربینی، خود را شکست ناپذیر نشان می‌داد، عمیقاً قلبم را به درد آورد و من را به یاد فیلم‌های تاریخیِ قدیمی انداخت که افرادی غیر ایرانی، فارغ از قاره(!) و اسمشان به سبب بی عرضگیِ (نا)مردان سیاست کشور، جرأت تعرض به ایرانیان را به خود داده و ما نمی‌توانستیم از خودمان دفاع کرده یا احقاق حق کنیم!!!

انتظاری که از ابتدای فیلم از فرمانده‌ی امیر، نوه‌ی آیت الله احتشام، مأموران نیروی انتظامی، مأمورانِ مجهزِ(!) حفاظت اطلاعات و نمایندگان مجلس داشتیم، در انتها توسط عموی امیر و برادر شهید موسوی (صاحب اسم پایگاه) محقق شد.
به نظرم صدای سیلی‌ِ لحظه‌ی آخر سکانس آخر فیلم به آن مردکِ مستِ مصمم در القای بزن در رویی(!)، این فیلم را با همه‌ی دردش در سمت سینمای منتقد امیدوار می‌تواند جای دهد.

#نقد_جرم