به گزارش راه‌نوشت، برف آخر از آن فیلم‌هایی است که اگر نیم ساعت هم وسطش چرت بزنی و بعد بیدار شوی چیز خاصی از قصه را از دست نداده ای.
ریتم کند فیلمنامه با میزانسن آمیخته شده در کوه و برف، فیلم امیرحسین عسگری را به یک فیلم با مخاطب خاص تبدیل کرده است.
فیلم کنش واحد ندارد و عملا دو پاره است و مخاطب را مدام به چپ و راست می کشاند.
بازی‌ها و فضاسازی کارگردان و تصویرهای خوب آرمان فیاض در مقام تصویربردار همه و همه در خدمت جهان اثر است، اما مشکل از جای دیگری است؛ از فنداسیون فیلمنامه.
انسان گرگ انسان است؟!
کلیه حقوق برای عماریار محفوظ است.