به گزارش سایت راه نوشت، طی یکصد سالی که از ورود سینما به ایران می‌گذرد، سیاست «فیلم خوب، اکران خوب» در برخی زمان‌ها ایده رسمی سازمان سینمایی بود و در زمان‌های دیگر برنامه عملی‌اش.
محدود شدن سینما به کمتر از 15 درصد شهرها و صفر درصد روستاهای کشور محصول همین نگاه افراطی و ایده‌آلیستی به سینماست که احداث آن را پرهزینه، زمان‌بر و پیچیده می‌کند.
اکنون غالب آن 85 درصد شهرها و 100 درصد روستاهای فاقدسینما، به داشتن سینما حتی فکر هم نمی‌کنند. این تبعیض در دسترسی به سینما، به‌تدریج بر کیفیت آثار نیز اثر گذاشته است و فی‌المثل جمعیت 25 درصدی روستانشین کشور از تولیدات سالانه سینمای ایران، سهمی ناچیز و نزدیک به صفر دارند.
وقتی سینما در چارچوب یک ساختمان گران و صعب‌الوصول محدود شود و اکران خارج از این چارچوب را به‌رسمیت نشناسد قاعدتاً برای حوادث غیرمترقبه‌ای چون شیوع کرونا نیز انعطاف کمتری خواهد داشت.
به‌رغم سپری شدن نیمی از سال، پرفروش‌ترین فیلم سینما فقط 2 میلیارد تومان (حدود یک هجدهم فیلم پرفروش سال گذشته) فروخته است و بسیاری از سینماهای کشور نیز به‌خاطر زیاندهی شدید، تعطیل شده‌اند.
این عدد نشان‌دهنده میزان بن‌بست و آسیب‌پذیری سیاست‌های پیشین در تعریف و طراحی سازمان تماشای سینمای ایران است. اما شرایط کنونی در یک صورت می‌تواند نفع‌های استراتژیکی هم برای سینمای ایران داشته باشد.
کرونا همانگونه که ظرفیت‌های اکران آنلاین را بیش از گذشته نمایان کرد شاید بتواند موجب شناسایی و استحصال ظرفیت بزرگتر 900 شهر فاقدسینما و ده‌ها هزار روستا و همچنین ظرفیت به‌مراتب بزرگتر اکران‌های ساده شود و از این راه، قاعده تولید در سینما نیز به سوی عدالت و ادای سهم همه مردم و اقشار و جغرافیاها و اقوام سوق پیدا کند.
کرونا با همه تهدیدها و تلخی‌هایش، اکنون موجب کشیده شدن برخی اکران‌های سینمایی به فضای باز و جمعیت‌های محدود شده است.
حالا که سلطه رسانه‌ای موجود، باب گفت‌وگو با سینما از در ایدئولوژی را تاحد زیادی مسدود کرده است، به بهانه کرونا می‌توان از در اقتصاد، صدای خود را به سینما رساند.
اگر اکران‌های غیرسینمایی فیلم «آبادان یازده 60» (که زمینه و شرایط اکران در مناطق فاقدسینما را دارد) به تیراژ انبوه ولو با جمعیت‌های کوچک برسد شاید سینمای ایران برای یکبار هم که شده نگاهش را از چاردیواری سینماها فرارتر ببرد و ظرفیت‌های نادیده را به‌رسمیت بشناسد.
از این لحاظ، فیلم «آبادان یازده 60» موقعیت منحصربه‌فردی دارد که «منطقه پرواز ممنوع» نداشت. فروش بیش از یک میلیاردتومانی منطقه پرواز ممنوع – با تمام ارزشی که دارد – یک‌پنجم فروش سینمایی آن بود.
اما در فیلم «آبادان یازده 60»، این امکان وجود دارد که فروش مناطق فاقدسینما از فروش سینمایی آن پیشی بگیرد و نقطه مهمی برای شکل‌گیری گفت‌وگو در خصوص بازتعریف سازمان تماشای سینمای ایران شود.
پی‌نوشت: خبر خوب اینکه سایت عماریار اخیراً یک قابلیت فنی جدید به نام «سینمامردم» برای اکران فیلم‌های سینمایی ارائه کرده است که هزینه تمام شده اکران را تا حد زیادی کاهش می‌دهد و اکران سینمایی در فضاهایی مثل مساجد و روستاها را بیشتر از همیشه دست‌یافتی می‌کند.
کلیه حقوق برای عماریار محفوظ است.